اگر در جایی خودمان را محصور کنیم ،ما هنوز مدام با خودمان حرف میزنیم
.این گفتگوی درونی هرگز متوقف نمیشود،و چه کاری گفتگوی درونی انجام میدهد؟همیشه
خود را توجیه می کند،مهم نیست چه باشد.ما چیزهارا تکرار می کنیم ،اتفاقات را،آنچه
که می توانستیم بگوییم و آنچه میشده که انجام بدهیم ،آنچه که احساس می کنیم و آنچه
که احساس نمی کنیم .تمرکزهمواره بر من است . این مانترا مدام از ما فوران میکند
"من"من"من"چه بی صدا و چه باصدا... اگر برای یک لحظه و فقط یک
لحظه موفق شویم که سکوت درونی را واقعا تجربه کنیم، دیگر نمی توانیم متوقف شویم و
دیگر همان آدم قبلی نخواهیم بود.
فلوریندا دانر در مصاحبه با الکساندر بلیر"
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر